SNEAKY IN BRUSSEL

De weg naar Brussel begon voor mij halverwege de maand mei, ik besloot na een goed verlopen marathon van Rotterdam om ook in het najaar nog een of twee marathons te gaan lopen. Het jaar daarvoor was dit al mijn wens maar door een blessure in aanloop naar Rotterdam 2014 leek het me verstandig om dit een jaar uit te stellen.

Lange tijd leek de voorbereiding vlekkeloos te verlopen maar niets was minder waar, eind juli kwam er toch weer een blessure om de hoek kijken. Wat helemaal vervelend was dat dit precies op het moment kwam dat ik aan mijn lange duurlopen zou gaan beginnen. Toch de basis van een goede marathonvoorbereiding.

Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik de hele maand augustus rust moest nemen en pas op 1 september weer de hardloopschoenen aan mocht trekken. Het voelde meteen weer goed en de blessure leek inderdaad verdwenen. Alleen was het nu nog maar een maand tot aan de start van de marathon in Brussel. Dat is wel erg kort dag.

Ik besloot om me eerst te richten op de Dam tot Damloop, vanaf daar had ik nog twee weken tot Brussel. De 10 EM gingen beter dan verwacht en ik liep zelfs sneller dan het jaar ervoor. Ik besloot om de vrijdag na de Damloop een testloop van 31,5 KM te lopen en aan de hand daarvan te beslissen of ik kon starten in Brussel. In de voorbereiding op mijn eerste marathon had ik dit ook gedaan na langdurig blessureleed. De testronde ging goed en gaf me het vertrouwen om toch naar Brussel af te reizen.

Tegelijk besloot ik ook om dit niet met veel mensen te delen, iedereen was toch al in de veronderstelling dat ik niet zou starten zo kort na mijn blessure. Ik besloot mijn 31.5 KM op instagram alleen maar te vermelden met een foto van mijn tempo zonder afstand en de tekst “lekker ontspannen rondje”. Twee dagen later zouden we meedoen aan mud masters en hoopte dat ik geen last zou hebben van de gemaakte kilometers, hierdoor zouden de andere crewleden misschien iets kunnen vermoeden. Tijdens mud masters heb ik zo goed mogelijk geprobeerd uit te leggen waarom ik Brussel echt niet kon gaan lopen, terwijl ik toen al zeker wist dat ik ging starten. Ik keek al met ontzettend veel plezier uit naar het moment dat ik de medaille in handen had en dit wereldkundig kon maken. Maar eerst moest er nog gelopen worden.

Ik vertrok op zaterdagavond richting het hotel in Brussel, dit stond op een paar honderd meter afstand van de start. Ik was te laat om ’s avonds al mijn startnummer op te halen dus dit stond op de planning voor zondagochtend. Voor het slapen gaan nog de laatste koolhydraten en vocht naar binnen gewerkt en de wekker om 6:30 uur gezet, nu kwam het wel erg dichtbij.

Zondagochtend eerst even een broodje en sportdrank naar binnen gewerkt, om 7:00 uur in het donker richting de marathon expo vertrokken om mijn startnummer op te halen. Het was nog lekker rustig dus dat was zo gebeurd, hierna weer terug naar het hotel. Nog wat eten, drinken, douchen en klaar maken voor het marathon avontuur.

Iets over 8:30 uur vertrok ik richting de start, al warmlopend liep ik door het park waar het al gezellig druk was. Een goed georganiseerde start op een erg mooie locatie. Rustig aan ging het richting het startvak, je mocht gewoon in het startvak gaan staan van je streeftijd, zonder dat je daar van te voren voor in had moeten schrijven. Alles ging gemoedelijk en zo stond ik zo’n 10 minuten voor de start in het vak van 3:30. Van te voren ging ik er vanuit dat ik ergens tussen de 3:30 en 3:45 zou moeten kunnen finishen gezien het tempo van mijn 31,5 KM duurloop. Ik voelde me goed en vol energie, dit maakte ook dat de zenuwen van me af vielen en alleen de gezonde wedstrijdspanning overbleef.

Om 9:00 uur klonk het startschot en liepen we de brede straten van Brussel in. Ik probeerde rustig te beginnen, wat redelijk lukte tot we na een paar straten al een flinke afdaling in gingen. Ik liet me heerlijk naar beneden gaan en een flink tempo maar dit voelde goed, mijn ademhaling bleef goed dus ik liet het maar gebeuren. Toen kwamen al vrij snel twee tunnels, dit was het eerste pittige stuk. Het was goed warm in de tunnels en de stukken omhoog waren goed stijl. Maar na de tweede tunnel weer lekker de open lucht in met een lekker fris windje. Ik kon er weer tegenaan.

De weersomstandigheden waren sowieso ideaal, door de vroege start was het lekker fris met af en toe een zonnetje. In de mooie parken waar we langs liepen leverde dit ook geweldige beelden op van de zon die door de bladeren van de bomen scheen en de dauw in het park letterlijk in het zonnetje wist te zetten.

De eerste 15 kilometer liep ik alleen, gewoon mijn eigen tempo en niet te verleiden om in het tempo van anderen mee te gaan. Af en toe leek het of ik zware benen had maar dat was het teken dat het weer eens vals plat was, aan de andere kant voelde ik me ontzettend sterk als het we weer aan het dalen waren. In het begin was dit erg wennen. Net voor het 15 KM punt kwamen we bij een flinke afdaling, mijn tempo was op dit stuk zo hoog dat ik opeens de pacers van 3:30 zag lopen. Het gat was ondertussen zo klein geworden dat ik besloot om bij deze groep aan te haken en te kijken hoelang ik hier bij kon blijven. Ik was een stuk achter deze groep gestart, dus als ik hier bij kon blijven tot de finish zou ik in ieder geval onder de 3:30 uur finishen, iets wat ik van te voren niet had durven dromen.

We kregen nu wel een paar flinke klimmetjes en vals platte stukken, in het tempo van de pacers was dit af en toe wel even aanpoten, maar in de afdalingen kon ik weer prima herstellen. Iets voor het 20 KM punt een gelletje naar binnen gegooid en daar vloog ik weer de klimmetjes op.

Net voor het 30KM punt besloot ik weer een gelletje te nemen voor we aan de klim terug begonnen, maar het aangeven van het bekertje water ging niet goed, hierdoor moest ik terug en er ontstond een gat met de groep. Ik besloot om in mijn eigen tempo achter de groep aan te gaan, ik kwam steeds dichterbij en vlak voordat we boven waren leek ik weer aan te sluiten maar ik kwam er net niet helemaal bij. In de afdaling even aangezet en zo kon ik toch weer aansluiten. Doordat ik wat extra energie moest leveren in de achtervolging kon ik alleen maar achterin de groep volgen.

Ondertussen gingen we al richting de 35 KM en ik voelde me weer verrassend goed en sterk, om een nieuwe mislukking bij een drankpost te voorkomen versnelde ik en dook voor de pacers om een bekertje water te bemachtigen. Maar de groep kwam me niet voorbij en opeens liep ik vooraan de groep en konden alleen de voorste pacer en een andere loper nog volgen. Deze pacer zag dat we op schema 3:25 liepen en stelde voor om door te lopen en voor die eindtijd te gaan. Hij keek om zich heen om te kijken wie er aan wilden sluiten, hierbij keek hij vooral verwachtingsvol naar mij. Zoals gezegd voelde ik me goed en besloot de gok te wagen, uitlopen ging nu toch wel lukken dus ik dacht we zien wel waar we uitkomen.

Met zijn drieën gingen we er vandoor, maar al vrij snel kwam het punt waar de halve marathon lopers zich bij ons gingen voegen. Waar het heel het parcours lekker rustig was en je alle ruimte had gingen we nu voor het laatste stuk de drukte in. Nu zou het nog ruim 7 KM slalommen worden. De pacer wist wel ruimte te maken voor ons door andere lopers aan te tikken en ze er op te wijzen dat ze aan de kant moesten gaan. Ondertussen waren we ook weer aan het klimmen, de pacer gaf aan dat ik hier rustig omhoog moest want het zou een lange klim worden.

Er was inderdaad geen woord gelogen de klim was pittig zeker zo richting het einde en dan ook nog in een hoog tempo, ik had dan ook alle moeite om bij te blijven. Ik moest een klein gaatje laten vallen maar hield de twee mannen wel in het zicht, de pacer hield me constant in de gaten en moedigde me aan om bij te blijven. En toen was daar opeens het einde van de klim, dit was dan echte de laatste klim en nu dus alleen nog maar dalen en vlak richting de finish. Bij het ingaan van de laatste 4 kilometer kwamen we langs het hotel waar ik verbleef, maar geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om daar naar binnen te rennen. Ik keek op mijn horloge en zei tegen mezelf, nog 20 minuutjes dit tempo en je loopt een PR.

Tijdens het dalen had ik het tempo er goed in maar de wegen werden alleen maar smaller en steeds drukker. Bij het jubelpark (waar ook de start was, maar dus nog niet de finish) gingen we ook nog over de kasseien, nou hadden we al redelijk wat kasseien gehad onderweg maar net voor het 39 KM punt was dit echt geen pretje.

Eenmaal het park uit kwamen we langs de laatste drankpost, hier was het zo druk dat ik stil viel en me overal tussendoor moest wringen om een bekertje water te bemachtigen. Hierdoor raakte ik mijn maatjes kwijt en moest ik het de laatste drie kilometer alleen afmaken. Ik wist dat als ik mijn tempo onder de 5:00 minuten per kilometer wist te houden ik rond de 3:25:00 zou gaan finishen. Er volgde nu een flinke afdaling maar ook dit was minder lekker dan in het begin, mijn benen waren niet meer in staat om in een hoog tempo naar beneden te denderen, ik moest wat afremmen maar het tempo bleef hoog genoeg.

Ik bleef netjes in dit tempo doorlopen, waar ik in eerdere marathons na de 30 of 35 kilometer flink weg zakte bleef me dat nu bespaard. Blijkbaar had ik het zo stiekem gedaan dat zelfs de man met de hamer niet wist dat ik vandaag ging lopen.

De laatste kilometer was puur genieten, smalle straten met heel veel publiek die je nog de laatste boost geven om richting die finish te gaan. Toen ik de laatste bocht uitkwam en daar de rode loper zag liggen gaf dit me zelfs nog de kracht voor een eindsprint. Bij het passeren van de finish zag ik dat de klok ergens rond de 3:26 stond en ik dus zeker wist dat ik een PR had gelopen.

Ik ging van start zonder al te veel verwachtingen, ik hoopte dat ik hem uit zou lopen en dan het liefst ergens rond de 3:30. Dat ik halverwege op een PR liep en niet de man met de hamer tegen zou komen had ik nooit durven dromen. Ik had me al een paar weken verheugd op deze dag en vooral op de reacties na afloop. Maar dat die zo mooi zou worden was wel een hele grote verrassing.

Nadat ik over de finish was gekomen en mijn medaille in handen had moest er eerst een foto op instagram en natuurlijk een naar de halfcrazyrunnerscrew, en toen was het wachten op de reacties (die waren onbetaalbaar). Blijkbaar is het erg goed gelukt om het geheim te houden. Tijdens de Damloop en Mud Masters heb ik met Anouk, Arend, John, Marleen en Roos over Brussel gesproken maar blijkbaar was mijn verhaal van niet lopen erg geloofwaardig. Sorry crewies maar het was stiekem wel heel erg leuk!

Brussel gaat voor mij de boeken in als een marathon met een super organisatie, een heel mooi, zwaar en uitdagend parcours. Een marathon met weinig publiek langs de kant (zeker als je tot nu toe alleen maar Rotterdam hebt gelopen), ze verdienen meer. En voorlopig de marathon waar ik mijn PR heb gelopen!!

Maar vooral als de SNEAKY MARATHON!!

Ken je het verhaal van die hardloper die de marathon niet ging lopen…

05 okt Dit bericht is gepubliceerd op 5 oktober 2015 om 20:35. Het’is opgeslagen in brussel, MARATHON en getagd als BRUSSEL, halfcrazyrunnerscrew, marathon, renpietertjeren, sneaky. Markeer de permalink als favoriet. Volg hier alle reacties met de RSS feed voor dit bericht.